Op veel pensionstallen wordt de voerfrequentie bepaald door de stal en de voerhoeveelheden door de klant. Een veel gehanteerde frequentie is drie keer krachtvoer en twee keer ruwvoer per dag. Dat is algemeen geaccepteerd, hoewel sommige mensen liever meer aandacht voor het ruwvoer zouden zien. De voerhoeveelheden zorgen voor meer problemen; pensionstallen en klanten verschillen soms van mening, waarbij de stal vaak de uiteindelijke praktische invulling bepaald, al dan niet met medeweten van de klant.

Trots melden pensionstallen dat er drie keer krachtvoer en twee keer ruwvoer wordt gevoerd. Volgens sommige mensen geeft dit aan dat de nadruk nog steeds teveel ligt op het krachtvoer. Maar ruwvoer voeren is ontzettend arbeidsintensief en aangezien de arbeidskosten één van de grootste kostenposten is op een paardenbedrijf, vind ik het niet vreemd dat er op veel bedrijven ‘maar’ twee keer ruwvoer wordt gevoerd. En daar is ook absoluut niets op tegen, als er maar genóég wordt gevoerd in die twee keer en de paarden op stro staan.

Er kleeft wel een nadeel aan twee keer per dag voldoende ruwvoer voeren. Sommige paarden maken er een bende van: ze trekken ruwvoer door de stal, bevuilen het en halen er vervolgens hun neus voor op. Dat levert verliezen op die beperkt kunnen worden door het ruwvoer vaker per dag en in kleinere hoeveelheden te verstrekken. Het is aan de pensionstal wat de meeste besparingen oplevert…

Er is wat mij betreft niets op tegen om trots te zijn op drie keer krachtvoer en twee keer ruwvoer. De reden achter zo’n voerstrategie laat alleen vaak te wensen over. Sommige pensionstallen stemmen het voermanagement en de argumenten daarvoor meer af op de klanten dan op de paarden, waardoor bij veel pensionklanten nog steeds verkeerde denkbeelden leven over goed voeren. Zeker bij klanten die niet direct in voeren zijn geïnteresseerd. 

In sommige gevallen wordt er door het stalpersoneel meer of minder gevoerd dan de klant wil en denkt. Ook al is daar haast altijd een heel goede reden voor, ik vind dat erg verkeerd. Je kunt dat als pensionstal niet maken. Als stalmedewerker weet ik hoe frustrerend het is om pensionklanten enorme voerfouten te zien maken die ten koste gaan van de gezondheid van hun paard. Maar pensionstallen verzaken zo in de educatieve functie: ze laten klanten geloven dat de door de klant bedachte voerstrategie een bepaald effect heeft, terwijl het paard in feite op een andere manier gevoerd wordt. Voor de ene stalmedewerker zal echter de functie als ‘beschermer’ van de paarden zwaarder wegen dan de educatieve taak…

Verder komt het op pensionstallen vaak voor dat er door verschillende personen gevoerd wordt. Tussen verschillende personen bestaan altijd verschillen in gevoerde hoeveelheden ruwvoer. Met krachtvoer is dit door gebruik van een voerschep natuurlijk geen probleem, maar voor ruwvoer is het minstens net zo belangrijk om te ‘meten’. Ook omdat de samenstelling en het drogestofgehalte van ruwvoer per baal kan wisselen. Het gebruik van een mand en een weegschaal (bij de eerste voerbeurt van een nieuwe baal) kan de verschillen minimaliseren.

Er is veel verschil in pensionstallen en op het gebied van voermanagement is vertrouwen een groot issue. Klanten denken dat de pensionstal minder voert dan wordt gezegd om de kosten te drukken, de pensionstal vindt dat klanten overdrijven in het voeren van hun paard en probeert verliezen te beperken. Ik vind dat pensionstallen koste wat kost hun argumenten bij de klant moeten neerleggen en dat het aan de klant is wat deze daarmee doet. Eerlijkheid, openheid en gezond verstand worden door beide partijen gewaardeerd en dat kan de paarden alleen maar ten goede komen.

Lees meer:
Alles over ruwvoer
Basistips paarden voeren